مداح باید مجسمه ی خوش قولی باشد، یعنی اگر برای حضور در مجلسی وعده کرد، همه مطمئن باشند که سر وقت حاضر می شود. چرا که معمولا محور جلسات مداحی آن است، و اگر مداح دیر برسد، مجلس ارباب به هم می ریزد؛ و وای بر نوکری که مجلس اربابش را خراب کند.
یکی از ویژگیهای مداح، سخاوت است. مداح نباید در قید و بند پول باشد. باید چشم و دلش سیر باشد. نه تنها نباید دنبال پول باشد، بلکه باید به دیگران هم کمک کند و دست و دل باز باشد.
از ارکان اخلاق یک مداح این است که نباید خودش را برای دیگران بگیرد و اصطلاحاً باید خاکی باشد. چرا که فرمود: هر کس برای رضای خدا تواضع پیشه کند، خدا او را بالا می برد و بزرگش می کند.
از خصوصیات مداح این است که خود را باور داشته باشد و به خود بقبولاند که با توکل به خدا و با عنایت اهل بیت علیهم السلام و با تکیه بر توان خود می تواند از پس اداره ی جلسه بر بیاید. اگر خود این باور را نداشته باشد، هیچ گاه نمی تواند از پس مداحی بر بیاید.
مداح باید بیش از دیگران، اهل دعا و ذکر باشد؛ و ملزم باشد تا برای بالا بردن توان روحی خود دائم الذکر و مقید باشد که در ایام و اوقات خاص به دعاهای مخصوصه مشغول گردد.
مداح باید اهل خلوت با خدا، ذکر پنهانی و اشک و تضرع در دعا باشد.
یک مداح همانند هر فرد با ایمانی باید همه ی تلاش خود را صرف نماید تا هیچ واجبی از او فوت نگردد. نگاه او به فرائض دینی باید نگاه ویژه ای باشد. چنان که به مدد نیروی تقوی باید مراقب همه ی اعمال خود باشد.
از مسایلی که باید همیشه مورد توجه بک مداح باشد، طهارت و پاکی است، هم طهارت ظاهر و هم طهارت باطن. یعنی هم باید تلاش کند دائم الوضو باشد و هم باید ذهن خود را از هر نیت بدی پاک نگه دارد.
از ویژگیهای بارز یک مداح، عشق به ولی نعمتان آسمانی است. مداح باید در این زمینه ممتاز باشد. باید با شنیدن نام اربابش به وجد آید و با بردن نامش منقلب گردد.
این عشق باید از وجود او بتراود و همه ی جمع و فضا را عطر آگین نماید.
از مهم ترین خصوصیات یک مداح، اخلاص است که به کار مداح رنگ و بوی الهی می دهد.
یعنی مداح خوب آن است که همه ی تلاشش کسب رضای معبود باشد و بس؛ نه کسب رضای مردم، یا کسب پول و یا کسب شهرت. هیچ چیز نباید در نظر مداح جای رضای الهی و اولیای الهی را بگیرد.