ر
روضه باعث تطهیر عملی مردم می شود.
امام خمینی رحمة الله علیه در چهل حدیث می فرمایند:
«...به نظر من کتاب اخلاقی باید طوری باشد که وقتی آن را می خوانی، همان‌جا شما را درست کند. در منبر هم همین‌طور است...»
با یک روضه‌خوانی، با یک قطره اشک بر سیدالشهدا علیه‌السلام عملا مخاطبمان را تطهیر می‌کنیم.
شاید70 یا 80 درصد مجالسی که در طول سال ما را دعوت می کنند، مجــالس عـزای اهل بیت علیهم السلام و روضه است.
و این یعنی ما برای موفقیت باید بر ذکر مصیبت مسلط باشیم.
حضرت امام خمینی
امام در روز عاشورا به احترام عزاى سیدالشهدا که در حضور ایشان در حسینیه جماران برپا مى شد، به جاى نشستن بر روى صندلى، بر روى زمین مى نشستند.
آیت الله العظمی بروجردی
فرموده
اند:
« ...یک
مدت
چشمانم کم
نور شده بود و به شدت درد مى
کرد.
تا اینکه
روز عاشورا هنگامى
که
دسته هاى
عزادارى
در شهر به راه افتاده بودند، مقدارى
گِل
از سر یکى
از بچه هاى
عزادار دسته که
به علامت عزادارى
گل به سر خود مالیده
بود برداشتم و به چشم خود کشیدم
و در نتیجه
چشمانم دید
و نور خود را باز یافت
و دردش تمام شد ... »
حاج آقا سید مصطفی خمینی
هر صبح جمعه، مجلس روضه اى داشتند که گاهى مى شد، روضه خوان تنها یک نفر مستمع داشت که آن هم خود مرحوم حاج آقا مصطفى بود.
میرزای بزرگ
در منزل ایشان واقع در کربلا ایام عاشورا، روضه خوانى بود و روز عاشورا به اتفاق طلاب و علما به حرم حضرت سیدالشهداعلیه السّلام و حضرت اباالفضل علیه السّلام مى رفتند و عزادارى مى نمودند. عادت میرزا این بود که هر روز در غرفه خود، زیارت عاشورا مى خواند و سپس پایین مى آمد و در مجلس عزا شرکت مى نمود.
مرحوم آخوند ملا آقای دربندی
در بالاى منبر از شدت گریه غش مى کرد و در روز عاشورا لباس هاى خود را از بدن در مى آورد و پارچه اى به خود مى بست و خاک به سر مى ریخت و گِل به بدن مى مالید و با همان شکل و صورت بر منبر مى رفت و روضه خوانى مى کرد
علامه امینی
اهل منبر و نوحه خوانان از مشاهده انقلاب حال او به هنگام ذکر مصیبت، منقلب مى شدند و چونان خود او از سرِ درد مى گریستند. این حالت هنگامى بیشتر اوج مى گرفت که گوینده مصیبت، به نام بانوى کبرى صدیقه زهراعلیهاالسّلام مى رسید.
در وصف امام کاظم و امام رضا علیهما السلام فرموده اند:
« فَاِذَا کَان الیَومُ العَاشِرُ مِنهُ کَانَ ذَلکَ الیَومُ یَومُ مُصیبَتِهِ وَ حُزنِهِ وَ بُکائِة »
هنگامی که روز دهم از ماه محرم می رسید؛ این روز، روز مصیبت و حزن و گریه برای ایشان بود.
مى فرمودند: «حسین مایه اندوه و گریه هر مؤ منى است »
فرمودند: «ابو هارون ! از آن اشعارى که در مرثیه جدم سروده اى براى ما بخوان » و فرمود: «بگویید زن ها هم پشت پرده بیایند و فیض ببرند».
