یادمان نرود که ما چهارده معصوم داریم و کُلُّهُم نُورٌ وَاحِدٌ؛ پس گرامیداشت همه بر ما لازم است، نه مانند برخی که فقط در شادی و عزای برخی از امامان شادند و یا محزونند. پس به یاد داشته باشیم که برای نمونه، گرامیداشت امام جواد علیه السلام، همان قدر ارزشمند است که بزرگداشت امام صادق علیه السلام.
به مناسبت خواندن
مداح باید با توجه به مناسبت بخواند، یعنی در ایام حزن، محزون و در ایام شاد، شاد بخواند. و حتی با توجه به مناسبت جاری مجلس را اداره کند، مثلاً اگر ایام شهادت امام عسگری علیه السلام است، مداح باید جلسه را با محوریت عزاداری برای امام عسگری علیه السلام اداره کند؛ و اگر ایام ولادت امام باقر علیه السلام است، برای ولادت آن حضرت سرود بخواند؛ نه مانند برخی که در اعیاد سینه می زنند و در مجلس عزا، کف!
اَللَّهُمَّ اجعَل عَوَاقِبَ اُمُورِنَا خَیراً.
ذاکر / مداح
کسی که مسئولیت مداحی و ذکر مصیبت را در جلسه دارد را ذاکر یا مداح می گویند ...
وقت شناسی
مداح باید وقت شناس نیز باشد؛ یعنی با توجه به شرایط حاکم بر جلسه، آن را مدیریت کند، نه کوتاه بخواند و نه طولانی، بلکه به اقتضای جلسه مناسب بخواند.
این مناسب خواندن در جلسات مختلف تعاریف مختلفی دارد، و نمی توان قاعده ی کلی صادر کرد.
خوش قولی
مداح باید مجسمه ی خوش قولی باشد، یعنی اگر برای حضور در مجلسی وعده کرد، همه مطمئن باشند که سر وقت حاضر می شود. چرا که معمولا محور جلسات مداحی آن است، و اگر مداح دیر برسد، مجلس ارباب به هم می ریزد؛ و وای بر نوکری که مجلس اربابش را خراب کند.
ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﮐﻤﭙﺎﻧﯽ رحمه الله ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻣﻘﯿﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺷـﺎﻥ ﭘﺎﯼ ﺳﻤﺎﻭﺭ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻤﻪ ی ﮐﻔﺶ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻔﺖ ﮐﻨﻨﺪ.
آیت الله بروجردی رحمه الله: به مقداری که امام حسینعلیهجالسلام، بزرگ و واجب الاحترام است، منسوبین به آن حضرت هم لازم الاحترام می باشند.
حاج میرزا اسماعیل دولابی(رحمه الله): محبت و عـــزاداری برای امام حسین علیه السلام انسان را زود به مقصد می رساند. کُلُّنَا سُفُنُ النِّجَاهِ وَ سَفِینَهُ الحُسَینِ اَسرَعٌ. یعنی همه ی ما اهلبیت کشتی نجاتیم ولی کشتی امام حسین علیه السلام سریعتر است. هنگام عزاداری انسان در دلش را باز می کند و امام حسین علیه السلام داخل می شوند.
ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻠﭙﺎﯾﮕﺎﻧﯽ رحمه الله: ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺟﺰﺀ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﯿﺪ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍ علیه السلام ﺛﺒﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ.
آیت الله علامه امینی رحمه الله به هنگام شنیدن مدایح و مراثی آل محمد چنان بی قرار می شد که بر اثر شادی یا اندوه ، زمان و مکان را از یاد می برد و روحش چنان به پرواز در می آمد که گویی هم اکنون در همان صحنه ای است که اشعار و مدایح و مراثی از آن سخن می گوید.
